‘Overgewicht. Zomaar een woord. Maar wél een woord dat debet was aan een gelukkig leven.’
ANNETTE BORN
Mijn naam is Annette Born. Ik ben getrouwd met Arnoud en moeder van Fleur (1994). Ik had overgewicht. Overgewicht. Zomaar een woord. Maar wél een woord dat debet was aan een gelukkig leven.
Ik kwam ter wereld met ruim negen pond en 56 centimeter. Ik was een stevige kleuter. Een mollig schoolkind en werd tijdens mijn puberteit meer dan mollig. Vanaf mijn jongste jaren heeft mijn gewicht me in de greep gehad. In negatieve zin. Slank zijn leek me een droom. Zelfs al toen ik nog maar zes jaar was.
Ik bekocht mijn obsessie bijna met de dood.
Hoewel ik niet bepaald een muurbloempje was, ik nooit ben gepest en ik goed in de groep lag, besloot ik op mijn vijftiende iets te doen aan mijn overtollige kilo’s. Nadat ik overigens al heel wat pogingen had gedaan om gewicht te verliezen. De poging die ik op mijn vijftiende deed sloeg over in de ziekte Anorexia Nervosa. Van ruim zeventig kilo transformeerde ik in een schim van mezelf. Ik woog op het dieptepunt 43 kilo; zo bekocht ik mijn obsessie bijna met de dood.
Het leven ging in een stroomversnelling. Ik trouwde met mijn jeugdliefde en al snel zijn we dolgelukkig met de komst van dochter Fleur. Minder blij was ik met de kilo’s. Aan het einde van de zwangerschap tikte ik ruim boven de honderd kilo.
En toen wist ik écht wat een strijd is.
Ik deed alle diëten die er bestaan. Maar zodra ik weer begon met een gewoon eetpatroon, kwamen alle afgevallen kilo’s weer aan, met rente. Ik sportte iedere dag. Ik hongerde mezelf uit. Ik zag iedere diëtist in de omgeving van Utrecht. Resultaat? Ik viel af. Blijvend op gewicht? Nee. Dat is nooit gelukt. Nooit.
Mijn laatste strohalm zou een maagverkleinende operatie zijn. Maar wat waren de gevolgen? De risico’s? Hoe kwam ik in aanmerking voor een maagverkleinende operatie? Ik had geen idee waar ik moest beginnen en waar ik überhaupt aan begon. Zonder te weten dat ik aan de start stond van iets wat een heel traject blijkt te zijn.
Maagband
Een maagband zou mij redden. Hij redde me drie jaar, maar bracht me ook in de meest vreselijke situaties. Spugen totdat ik de energie niet meer had om te spugen. Alles voor het goede doel, totdat er complicaties optraden. De maagband moest leeg. Het gevolg? Ik woog binnen drie maanden meer dan voor mijn maagbandoperatie.
Gastric Bypass
Ik nam een aantal jaren de tijd om na te denken over de volgende stap: een Gastric Bypass-operatie. Op mijn veertigste verjaardag was ik eruit. Ik durfde de operatie aan, met dank aan mijn vertrouwen in de chirurgen van het Slotervaartziekenhuis.
Vanaf januari 2012 leefde ik met een nieuw systeem in mijn lijf. De kilo’s vliegen er vanaf. Maar ik weet heel goed dat niet alleen de Gastric Bypass me daarin helpt, ik moet zelf ook alle zeilen bijzetten. En dat doe ik. Ik noem mijn eetpatroon geen dieet, mijn eetpatroon is een nieuwe levensstijl.
Distale Gastric Bypass
Mijn nieuwe levensstijl was inmiddels vanzelfsprekend, maar een oud patroon lag op de loer. Na het behalen van mijn streefgewicht van 68 kilo, begon ik weer aan te komen. Ik snapte er niets van, ik zorgde ontzettend goed voor mezelf en mijn lichaam.
Na nog een operatie, trof Maurits de Brauw een ongekende tien meter dunne darm (normaal is de dunne darm zo’n vijf meter) in mijn lichaam aan. Geen wonder dat ik weer aankwam, ik nam al mijn voedsel op. 8,8 meter dunne darm werd inactief gesteld.
Voor het eerst in mijn leven viel ik af en kwam daarna ook niet meer aan. Met de 1,2 meter dunne darm die ik overheb, bleven de kilo’s eraf vliegen met veel overtollige huid als gevolg.
Buikwandcorrectie
Ik kwam aan bij de laatste stap in het traject: een buikwandcorrectie. Na een periode vol screenings, informatie en gesprekken, ging ik op oudejaarsavond 2018, voor de laatste keer onder het mes in mijn strijd tegen de kilo’s. Ik zou slank wakker worden, iets wat voor mij jarenlang enkel een illusie was.
Ik onderging de Fleur de Lis, een operatie waarin er maar liefst drie kilo aan huid is verwijderd. De cirkel was weer rond: de zwangerschap van mijn dochter Fleur waarna de echte strijd begon, tot aan de Fleur de Lis, de buikwandcorrectie waarmee ik voorgoed een einde maakte aan mijn afvaltraject; in 2019 kwam mijn droom uit.
Ik onderging het hele traject. Van maagband tot buikwandcorrectie en alles daartussen.
Maakt een maagverkleining dan gelukkig? In de regel niet. Geluk zit in jezelf. Geluk laat je er niet even ‘in opereren’. Maar het verliezen van gewicht heeft mijn leven wél veel gegeven: mijn gezondheid, de nieuwe vrijheid, geen schaamtegevoelens meer, een beter zelfbeeld. Zaken die wél gelukkig maken.
Toch is het een heel traject. Een maagverkleining vraagt om inzichten, om begrenzing, om discipline, om goede zelfzorg. Je bent nog niet klaar als je in de uitslaapkamer ligt. Dan begint het pas. Ik ontdekte het aan den lijve.
De operaties zijn een spiegel geweest.
Ik ben Annette. Misschien heb ik de meeste van mijn beste jaren wel verspeeld aan diëten, aan schamen, aan mezelf tekort doen. Mooier kan ik het niet maken. Die tijd ligt voorgoed achter mij. Annette is namelijk veel meer dan iemand die overgewicht had. Maar dat zag ik niet in. De operaties hebben me meer dan ooit laten kijken naar mezelf. Ze zijn een spiegel geweest. Iets waar ik dankbaar voor ben.
Annette